Aangenaam. Ik schrijf, acteer, onderzoek, maak theater én grapjes. En werk bij een NGO op kantoor.
Want kiezen tussen dit alles lukt mij (nog) niet.
Ik heb -zeg maar- kiespijn.
Met ideeën te over.
Mijn naam is Florie. Of mensen nu werken op de toneelvloer of op de werkvloer: voor mij is er nauwelijks verschil. Mensen en personages gelijk...doen of zeggen (soms) domme dingen, hebben een doel of motief. Willen aardig gevonden worden, iets bereiken, delen, liefhebben. Zoeken aandacht, rust, hun gelijk of de waarheid. In elke situatie een rol, altijd een script. Met de wereld als toneel.
Ik heb een lange historie van niet kunnen kiezen. Daar schreef ik onlangs een narratieve theatertekst over.
Kiezen geeft richting. Maar niet-kiezen misschien ook...als je kanaliseert. Dus combineer ik psychologisch prikkelen & prikkelend theatermaken. Beide kanten van mijn medaille. Niet-kiezen, omdat ik niet anders kan.
Uiteindelijk is 't het een vak van verhalen. Verhalen van mensen. Verhalen van jou, verhalen van mij. Verhalen over mensen die lijken op jou of op mij. Van jou of mij die doen alsof. Die maar wat doen. Het vak wat ik noem: theaterinzicht. Theater dat inzicht geeft in wie je bent, wie wij zijn, wat we zouden kunnen zijn, in wat voor wereld wij leven en hoe wij de wereld kunnen maken.
Want zelf máken, man, dat is toch het mooiste? Levenskunst. Of in elk geval die van mij.
Ik geloof volhartig in de kracht van het combineren.
In de kracht van het woord. En daar de daad bijvoegen.
In de kracht van individuele verhalen, met daartussen een rode draad.
In de kracht van de lach; weer eens wat anders dan verzuchten.
In de kracht van theater op locatie, de wereld als decor.
In de kracht van zelf én samen iets maken.
In het bundelen van ieders kracht, in het samenpakken van ieders inspiratie, in het verbinden van elk inzicht.
In het vinden van een antwoord. Met daarna een nieuw begin.